…aby we wszystkim byli ozdobą nauki Zbawiciela naszego Boga.
Ukazała się bowiem wszystkim ludziom zbawienna (ratującą) łaska Boża,
Nauczająca nas, abyśmy wyrzekli się bezbożności i światowych pożądliwości, i w obecnym wieku żyli roztropnie, sprawiedliwie i pobożnie.
Oczekując szczęśliwej nadziei i ukazania się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa,
Który dał samego siebie za nas, aby nas wykupić od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud wybrany na szczególną własność, gorliwy w dobrych czynach.
List św. Pawła do Tytusa 2.10-14
Artykuły Chrześcijańskie
Gdybym ja rzeczywiście tak mocno wierzył
Artykuł napisany przez ateistę sprawił, że brat Charles Studd oddał się bez reszty na służbę Bogu.
Artykuł ten brzmi jak następuje:
„Gdybym ja rzeczywiście tak mocno wierzył, jak miliony mówią, że wierzą, iż znajomość i praktyka religii w tym życiu wpływa na losy człowieka w życiu pozagrobowym, wówczas religia dla mnie byłaby wszystkim.
Odrzuciłbym radości ziemskie jako śmiecie, ziemskie troski jako głupstwa, i ziemskie myśli i uczucia jako próżność. Religia stałaby się pierwszą rzeczą, o której myślałbym budząc się i ostatnią, zanim sen zamknąłby moje powieki.
Pracowałbym wyłącznie w tej sprawie; myślałbym tylko i jedynie o wieczności, a uważałbym pozyskanie jednej duszy dla Nieba za rzecz tak cenną, że warto dla niej poświęcić całe życie, choćbym je miał spędzić w boleściach.
Ziemskie konsekwencje nigdy nie zatrzymałyby mojej ręki, ani nie zamknęłyby moich warg. Ziemskie radości i ziemskie smutki nie zajmowałyby nawet przez jedną chwilę moich myśli.
Usiłowałbym patrzeć tylko i wyłącznie na wieczność i nieśmiertelne istoty, które mnie otaczają, a które wnet miałyby być wiecznie szczęśliwe, albo wiecznie nieszczęśliwe.
Poszedłbym do ludzi tego świata działając bez przerwy we dnie i w nocy, a podstawowym tekstem moich kazań byłyby słowa:
CO POMOŻE CZŁOWIEKOWI, CHOĆBY CAŁY ŚWIAT POZYSKAŁ, A ΝΑ DUSZY SWOJEJ STRATĘ PONIÓSŁ?”
Pracujesz? Modlisz się?
Praca duchowa jest bardzo wymagająca i ludzie jej nie lubią. Modlitwa, taka prawdziwa, wymaga poświęcenia szczególnej uwagi i czasu, co nie jest miłe dla ciała i krwi.
Niewielu ludzi ma taką mocną strukturę, żeby podejmować taki kosztowny wysiłek, kiedy powierzchowne działanie sprzedaje się tak samo na rynku.
Możemy się przyzwyczaić do naszych żebraczych modlitw do tego stopnia, że będą dla nas wyglądały dobrze, albo przynajmniej będą utrzymywały pewną formę i uspakajały nasze sumienie, ale jest to najbardziej śmiercionośny narkotyk!
Możemy uszczuplać nasze modlitwy i nie zdawać sobie sprawy z niebezpieczeństwa dotąd, aż zapadną się fundamenty.
Pośpieszne modlitwy wytwarzają słabą wiarę, przekonania i wątpliwą nabożność.
Być mało z Bogiem oznacza być mało dla Boga.
Skracanie modlitw powoduje to, że cały charakter religijny staje się krótki, szczupły, skąpy i niechlujny. Potrzeba dobrego czasu, aby do ducha mogła przepływać pełnia Boga.
Krótkie modlitwy skracają pełnię Bożego przepływu. Aby otrzymać pełnię Bożego objawienia, potrzebny jest czas sam na sam z Bogiem. Mało czasu i pośpiech zamazują obraz.
Henry Martyn żałuje, że „brak osobistego studiowania Słowa Bożego i krótkie modlitwy, poprzez ustawiczne przygotowywanie kazań wytworzyły obcość pomiędzy Bogiem a jego duszą.” Stwierdził, że poświęcał za dużo czasu na publiczne usługiwanie, a za mało na prywatną społeczność z Bogiem. Dostrzegł wielką potrzebę oddzielania czasu na post i wytrwałą modlitwę. Napisał, że w wyniku tego: „Otrzymał siłę tego ranka, żeby się modlić przez dwie godziny”…
Nasza zdolność do przebywania z Bogiem w naszej komorze wyznacza naszą zdolność do wytrwania z Bogiem poza naszą komorą… Oczekiwanie w komorze uczy i zwycięża. Tam otrzymujemy naukę i największe zwycięstwa są często wynikiem wielkiego oczekiwania dotąd, aż wyczerpią się słowa i plany, a cisza i cierpliwe oczekiwanie zdobywa koronę.
Jezus Chrystus pyta z naciskiem: „Czy Bóg nie pomści tych, którzy wołają do niego w dzień i w nocy?”
E. M. Bounds
Nagroda za Wierność
Kiedy Pan przyjdzie by nagradzać, nie będzie sprawdzał w jaką pracę ludzie byli zaangażowani, ale jaka była ich wierność.
„Dobrze, sługo dobry i wierny,” powiedział Pan.
On nie mówi: „Dobrze, sługo dobry i wierny, gdyż byłeś mi wierny w sprawach publicznych, sprawując rządy nad miastami, stanami i królestwami, dlatego też zostaniesz nagrodzony.” Nie, On mówi: „Dobrze, sługo dobry i wierny.”
Tak jak inni są wierni w większych rzeczach, ty możesz być wierny w małym, wykonując swoją pracę każdego dnia; kiedy dostajesz jedynie parę szylingów na utrzymanie swojej rodziny, możesz być w tym tak wierny jak ci, którzy zarządzają królestwami.
Bóg patrzy na wierność człowieka, zatem ty, który cały dzień pracujesz jako biedny służący w kuchni, możesz otrzymać tak samo wielką nagrodę za swoją wierność jak ten, który cały dzień siedzi na tronie.
W dniu sądu możesz otrzymać równie wspaniałą koronę chwały jak król, który rządził dla Boga na swoim tronie.
Uczynki
Wielu ludzi wierzy w zbawienie dzięki własnym dobrym uczynkom. Praktykują oni umartwienia i samozaparcie, dają jałmużny i modlą się, odwiedzają chorych i więźniów, odbywają dalekie pielgrzymki i umartwiają swe ciało. Dlatego też spodziewają się wejść do nieba. Pracują dla swego zbawienia, podczas gdy zbawienie to musi nastąpić wpierw, potem dopiero mogą działać jako zbawieni i przeżywać ten stan. Student musi się wprzód zapisać do uczelni, zanim będzie mógł pracować dla swej kariery po studiach. Ty zaś wprzód musisz przyjąć Chrystusa, a dopiero wtedy będziesz zbawiony; musisz wpierw otrzymać zbawienie, jeśli masz pracować nad nim. Co uczynił umierający łotr, aby być zbawionym? Nie mógł nic uczynić, bo jego ręce były przybite do krzyża. Nie uczynił nic, wszakże Jezus zbawił go.
W ludzkim planie zbawienia podkreśla się słowo “czynić”, w planie Bożym mówi się o tym, co się “dokonało”. Człowiek obstaje przy tym, by coś czynić, by czymś zapłacić, chce sobie zasłużyć na zbawienie. Bóg zaś mówi, że zbawienie dokonało się i nie ma już nic do zrobienia, bo Jezus wykonał wszystko. czytaj dalej
Winni wobec Boga
“Nie ma bowiem różnicy, gdyż wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej.”
List do Rzymian 3,22-23
Sposób życia człowieka jest rozpatrywany w dzisiejszych czasach z różnych punktów widzenia. Istnieje na przykład następujące bardzo popularne przekonanie: ”Właściwe jest to, co czyni większość”, czyli dobro i zło określane jest poprzez postępowanie jakiejś nieokreślonej grupy ludzi. Inni uważają: „Cel uświęca środki”. Dla nich najważniejszy jest wynik sprawy, nie zaś jego przebieg. Może brzmi to atrakcyjnie, jednak niejednokrotnie oznacza nieuczciwe czy podejrzane machinacje i interesy. Słyszy się także wypowiedź: “Tylko to jest złe, co szkodzi drugiemu”, czyli każdy sam ma prawo zdefiniować, co jest złe dla innego człowieka.
Piękno…
Jak piękny jest TEN który stworzył każda roślinę idealnie zgodnie z jej rodzajem;
Jak piękny jest TEN który pokochał grzeszny świat;
Jak piękny jest TEN który dał swojego jedynego syna aby uratować ginący świat;
Jak piękny jest TEN który daje życie Jak piękny jest TEN który dotrzymuje każdej z obietnic;
Jak piękny jest TEN który broni bezbronnych;
Jak piękny jest TEN który raduje się gdy jedna dusza odwróci się od nieprawości do NIEGO;
Jak piękny jest TEN który daje spokój w czasach niepokoju;
Jak piękny jest TEN który z nieskończoną miłością przyjmuje każdego potrzebującego.
Prostota Chrześcijanina
W naszej angielskiej Biblii (KJV) i w mowie potocznej bycie prostym jest często tym samym, co bycie głupim, niemądrym, łatwowiernym, czy też łatwo oszukanym przez pozory. W tym przypadku jest to przeciwieństwo mądrości.
Tak więc: ,,Roztropny dostrzega zło i ukrywa się, ale prości idą dalej i ponoszą karę”, (Prz 22:3 UBG). „Efraim stał się jak głupia gołębica bez serca”, (Oz 7:11 UBG), opisuje podobny charakter.
Złą rzeczą jest bycie naturalnym głupcem. Gorzej jest zostać uczyniony głupcem przez niegodziwych ludzi i niegodziwe skłonności. Taka prostota nigdy nie jest polecana. Jest to najgorszy rodzaj prostoty, ponieważ jest zarówno owocem, jak i przyczyną niegodziwości.
Czasami prostym człowiekiem jest ten, kto jest słaby, nie poinstruowany, być może nawet oszukany, ale uczciwy, poszukiwacz prawdy. Do takich skierowane jest zaproszenie, by przyszli na wielką ucztę przygotowaną przez mądrość: „Ktokolwiek jest prostym, niech wstąpi”, (Prz 9:4 UBG). czytaj dalej
Kościół jako głos proroczy
Drugi rozdział Dziejów Apostolskich opisuje dzień Pięćdziesiątnicy. Ludzie oskarżyli uczniów o to, że są pijani, ale Piotr odpowiedział: “Ale tutaj jest to, co było zapowiedziane przez proroka Joela: 1 stanie się w ostateczne dni, mówi Pan, że wyleję Ducha Mego na wszelkie ciało…” (Dz. Ap. 2:16-21).
To jest proroctwo z Księgi Joela 2:28-32, dotyczące wylania Ducha Świętego i wydarzeń Pięćdziesiątnicy. Wylanie Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy było w pewnym sensie Bożą zbiorową ordynacją Jego Kościoła jako proroczego głosu w wypełnieniu proroctwa Joela.
W tym czasie kiedy pisane były Dzieje Apostolskie, było wielu fałszywych proroków. Twierdzili oni, że mają szczególną moc i wizje, ale niekoniecznie pochodziło to od Boga. Dzisiaj znajdujemy się w takiej samej sytuacji, szczególnie w kościele. czytaj dalej
Początek poznania
Bojaźń Pana jest początkiem poznania; głupcy gardzą mądrością i karnością.
– Przypow. Sal. 1:7.
Wstęp przedstawia cel tej Księgi Mądrości. Księga ta rozpoczyna się od szlachetnego zdania.„Nie ma”—jak to zauważył biskup Patrick — „takiej mądrej instrukcji w żadnej z ich ksiąg (mowa o pogańskich etykach), jaka jest w księgach Salomona, gdzie podaje on podstawę wszelkiej mądrości.”
Bojaźń Pana jest początkiem mądrości. Tak też powiedział Job (Joba 28:28). Tak samo powiedział ojciec mądrego człowieka (Psalm 111:10).