“Pokuta to ciągły akt odwracania się; pokuta, z której nigdy się nie pokutuje; odwrócenie, które nigdy nie zamieni się w głupotę. Prawdziwy pokutnik zawsze ma w sobie coś, od czego może się odwrócić i nigdy nie może być za blisko Boga; nie tak blisko Niego jak był kiedyś i dlatego odwraca się i odwraca, aby mógł przybliżyć się do Boga, to jest jego główne dobro i jedyne szczęście, maksymalne optymalne, największe i najlepsze.”

Thomas Brooks