1. Kiedy żyłem w grzechach swych, Bez Boga byłem ja, W sercu mieszkał ciągle grzech, Była to dola zła; Lecz mnie Jezus , tylko On W świecie odnalazł tym, Podał mi Swą świętą dłoń, Bym zbawień był.

Ref.: [:Miłość to Twa, miłość to Twa Sprawiła, Jezu mój, żem wolny ja!:]

2. Tobie, Jezu, daję dziś Serce zbolałe swe, Chcę Cię kochać; Ty Sam wiesz; Że już Ci służyć chcę. Weź mój czas i każdy dzień Sam kieruj ręką Swą, Do ostatnich życia tchnień Tyś tarczą mą.

3. Duszo droga, nawróć się, Ocuć się z grzechów snu, Spójrz, jak Jezus kocha cię, Tylko zaufaj Mu! On za ciebie niósł Swój krzyż, Jego posłuchaj słów, Uwierz w Niego jeszcze dziś, A będziesz zdrów.

Uświęcenie oznacza też wyzwolenie od samego siebie. Wszystkie pokuszenia związane są bowiem z naszym egoizmem. Bez egoizmu nie byłoby żadnego grzechu. Dlatego nasz nieprzyjaciel staje zawsze po stronie naszego własnego “ja”, okazuje pomoc naszemu egoizmowi, zabiega o pożywienie dla naszego życia dla samego siebie. Jest on najlepszym przyjacielem naszego własnego “ja” i troskliwie zabiega o to, aby ta iskra z piekła wewnątrz naszej osobowości nie zgasła. Kiedy jednak gaśnie, jest to końcem całej piekielnej natury w nas.
Każde pożywienie, które umacnia życie twojego własnego “ja”, jest chlebem z piekła, a każdy głos, biorący w obronę to życie, jest głosem szatańskim. Piotr usiłował wziąć w obronę życie Jezusa, a Jezus odwrócił się i przemówił: “Szatanie!” Nie znaczy to, że Jezus wystąpił tak szorstko przeciwko Piotrowi. Wystąpił raczej szorstko przeciwko sobie samemu, nie pozwalając, aby Piotr zajął niewłaściwą postawę, stając po stronie życia Jezusa. Odkupienie stało się rzeczywistością dzięki temu, że Bóg nie oszczędził swojego własnego Syna (Rzym. 8, 32), a twoje odkupienie staje się rzeczywistością praktycznie przez to, że nie oszczędzisz swojego własnego życia.
O, jakże wielu chciałoby wyzwolić się od grzechu i walczy przeciwko grzechowi, ale oszczędza przy tym swoje własne życie. Taka walka jest bezużyteczna.

Jest źródło, skąd na grzeszny świat Płynęła święta krew, By zetrzeć grzechu każdy ślad, Przejednać Boży gniew.

Ref.: l dla mnie płynie krwi tej zdrój I mnie uzdrawia on, Bo za mnie także Zbawca mój Męczeński poniósł zgon.

2. I łotr na krzyżu we krwi tej Zbawienia poznał cud, Gdy Jezus wziął go w łasce Swej Ze Sobą w rajski gród.

3. Baranku, dziś ta sama moc Jest w drogiej Twojej krwi, Więc ogień Ducha ześlij Sam, Co życie daje mi.

4. Jam niegdyś także w grzechach był; Krew Twa zbawiła mię, Dlatego zawsze z wszystkich sił Radośnie śpiewać chcę:

5. Ta krew po wszystkie moje dni — To mego szczęścia zdrój, Więc pienie me niech zawsze brzmi: Mnie kocha Jezus mój!

“Wzywam was… przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka winna być duchowa służba wasza” (Rzym.12,1).

Zauważmy znaczenia tego wersetu: Jesteś dłużnikiem Boga z powodu miłosierdzia, które okazał przygotowując zbawienie kosztem śmierci Jezusa Chrystusa, Swego Syna. Jesteś dłużnikiem z powodu mnóstwa innych łask. W świetle tego ogromnego długu powinieneś ofiarować Bogu wszystko obejmujące oddanie miłości – oddanie, które jest ofiarą, oddanie bez względu na koszt. Oddaj siebie Bogu ze względy na okazane ci miłosierdzie i dobre.
Oddanie powinno być dobrowolne. Dobrowolnie ofiarowujesz siebie ze względu na wszystko, co Bóg w Chrystusie dla ciebie uczynił.

Słowo “ofiarować” czy “składać” w języku greckim jest aorystem. W sensie gramatycznym oznacza to decydujące, chwilowe działanie, które niesie ze sobą trwałe rezultaty. Nie jest to poświęcenie siebie na próbę. Jest to działanie, które w swym zamiarze jest nieodwołalne i które determinuje styl duchowego życia. Nie poświęcasz siebie bez przerwy, ale żyjesz z postawą trwałego oddania, gotów na złożenie osobistej ofiary, gdy tylko Duch Święty tak prowadzi. Jest to oddanie pozytywne i dynamiczne.
Twoje oddanie ma być ofiarą całopalną, świętą i doskonałą – w pełni oddaną i poświęconą Bogu, w pełni podporządkowaną, niezależnie od kosztów. Jesteś winien Bogu nie mniej niż całego siebie.

wpamiecimiej

1. W pamięci miej, Ma duszo, chwile te, Gdyś wstała z grzechów snu, Gdy dobry Pan Odświętnie przybrał cię, Gdyś serce dała Mu! Gdy na twe rozmodlone skronie Zbawiciel kładł miłośnie dłonie, [:W pamięci miej!:]

2. W pamięci miej, Jak w pośród rzewnych łez Tyś wiary dobry bój Przyrzekła wieść Po życia swego kres; Na tej opoce stój! Coś ty wyznała w rozrzewnieniu, Coś odczuwała w uniesieniu, [:W pamięci miej!:]

3. W pamięci miej, że nęcić będzie świat A grzech zarzuci sieć; — Ze w świecie tym Pod kwieciem pełno zdrad, Pod blaskiem nikła śniedź! Pan żąda, byś Mu dochowała Wierności, którąś ślubowała, [:W pamięci miej!;]

4. W pamięci miej! Radością dzisiaj lśnisz, Radosny nucisz śpiew, Lecz jutro już Przygniecie ciężki krzyż, Popłyną łzy lub krew. Gdy pokus cię ogarną cienie, Ty dane Panu przyrzeczenie [:W pamięci miej!:]

5. W pamięci miej Ojczysty w niebie dom, Pielgrzymki twojej cel! W Ojczyźnie już Pan kres położy łzom, Oblecze w jasną biel. Ten wieniec, co u mety świta I palmę, co zwycięzcę wita, [;W pamięci miej!:]

Zachęcam abyśmy sprawdzali nasze serca, czy są czyste. Czy nasze chrześcijaństwo jest oparte głównie na stanie serca, czy też naśladujemy wzoru jedynie zewnętrznej działalności i moralności?Czy przeżywaliśmy kiedyś naprawdę zmianę serca? Czy jest w nas odnowiony właściwy duch? Czy widzimy straszny brud grzechu? Czy nienawidzimy go i samych siebie za to? Czy grzech jest przedmiotem naszej nienawiści dlatego, że wszelki grzech jest nieprzyjacielem Boga?

Czy ktoś z nas nazywa siebie chrześcijaninem, a nadal trzyma się jakichś nieczystych wyobraźni, czy myśli? Czy podtrzymujemy skryte praktyki, które karmią nieczyste pożądliwości? Jeżeli tak, to musimy sobie uświadomić, że możemy się nazywać czystymi, ale tak naprawdę nie jesteśmy oczyszczeni z naszych brudów.
Każdy, kto myśli, że ma czyste serce, ale nadal żyje w takiej bezbożności, jest zarozumiały. Zadaj sobie pytanie, co ciebie najbardziej cieszy. Czy rozkoszujesz się rzeczami duchowymi i tym, co pochodzi z nieba? Czy ponad wszystko byś obrał oglądanie Boga, społeczność z nim i życie w jego obecności na wieki?

okrajumoj

1. Znam kraj, gdzie radość wiecznie trwa, Gdzie jest nieznany ból i łza, Gdzie wiecznie lśni Chrystusa moc Jak jasny dzień — tam mija noc.

Refr.: O kraju mój, O kraju mój, Wnet skończę ziemski życia bój; O kraju szczęścia, złotych zórz, Ja tęsknię tak za tobą już!

2. Tam mię wprowadzi Zbawca Sam, Do kryształowych wiecznych bram. Pokaże mi wszechświata krąg, To wielkie dzieło Swoich rąk.

3. Tam kwiaty sieją balsam swój, Wesoło dzwoni ptasząt rój; Tam płynie wieczny życia zdrój — Za tobą tęsknię kraju mój

l4. Radosne hymny wokół brzmią, Oblicza wiernych szczęściem lśnią. A chór aniołów śpiewa pieśń Na chwałę Zbawcy, Jego cześć!

(Ko­niec Refr. dla nuty nr 26) O, Jezu drogi, przyjmij mię I pozwól wiecznie wielbić Cię!

niewiem

1. Nie wiem dlaczego miłość Swą Pan Bóg mi poznać dał, Jak wielkie Jego łaski są, Że życie za mnie dał!

Refr.: Jednak wiem, komum ja uwierzył l nic z Chrystusem mię nie rozłączy. Jam swe życie Mu powierzył I wiem, dokąd zajdę z Nim.

2. Nie wiem, dlaczego wiary moc Udzielił duszy mej, Jak znikła z serca zwątpień noc W promieniach łaski tej.

3. Nie wiem, jak Jego Święty Duch Mą myśl skierował wzwyż, Jak duszy mej otworzył słuch, Mój zwrócił wzrok na krzyż.

4. Nie wiem też, ile bólu, trwóg, Radości, błogich dni Pielgrzymce mej wyznaczył Bóg, Lecz wiem, że bliskim mi.

5. Nie wiem też, kiedy przyjdzie czas, Czy w nocy, czy wśród dnia, Gdy Pan zawoła wszystkich nas, Korony złote da.