Obecność Ducha zajmuje centralne miejsce w działalności Kościoła. Nic innego nie skutkuje. Z dala od Niego mądrość staje się głupotą, a siła słabnie. Kościół został nazwany duchowym domem i królewskim kapłaństwem. Tylko duchowi ludzie mogą być „duchowymi kamieniami,” a Duch napełnia tylko swoich kapłanów. Wiedza jest ślepa na duchową prawdą, dopóki On jej nie objawi. Wiedza jest bałwochwalstwem, dopóki On czegoś nie zainspiruje. Wygłaszanie kazań jest bezsilne, jeżeli nie jest demonstracją Jego mocy. Modlitwa jest daremna, dopóki On nie zainterweniuje.

Ludzkie zasoby nauki i organizacji, bogactwa i entuzjazmu, reform i filantropii, są gorzej niż bezużyteczne, jeżeli nie ma w nich Ducha Świętego. Kościół zawsze zawodzi w punkcie pewności siebie. Kiedy Kościół prowadzi się na takich samych zasadach jak cyrk, mogą pojawiać się tłumy, ale nie ma tu chwały Shekinah. Dlatego właśnie modlitwa jest sprawdzianem wiary i sekretem mocy. Duch Boży w mozole zajmuje się życiem modlitewnym duszy. Cuda są bezpośrednim działaniem Jego mocy i bez cudów Kościół nie może żyć. To, co zmysłowe, może się sprzeczać, ale to Duch przekonuje. Edukacja może cywilizować, ale to narodzenie z Ducha zbawia. Wysiłki ciała mogą prowadzić imprezy, organizować niespodzianki i zbierać miliony; ale to obecność Ducha Świętego czyni Świątynią Żyjącego Boga.

Podstawowym problemem jest to, że Kościół pokłada więcej wiary w świecie i w ciele, niż w
Duchu Świętym, i sytuacja nie ulegnie poprawie, dopóki nie powrócimy do Jego urzeczywistnionej obecności i mocy. Powiew czterech wiatrów obróci śmierć w życie, a suche kości w potężną armię stanie się tak jedynie przez modlitwę.

Samuel Chadwick (1860-1932)