“Nasz błogosławiony Zbawiciel i Jego apostołowie byli całkowicie pochłonięci prawdą, która odnosi się do zwykłego życia. Wzywają nas, żebyśmy się zaparli samego siebie i brali swój krzyż na każdy dzień, abyśmy różnili się w każdym pragnieniu i sposobie życia od ducha tego świata: abyśmy się wyrzekli wszelkich jego bożków, nie bali się żadnych jego pogróżek, odrzucili jego radości i nie przywiązywali wartości do jego przyjemności Mamy iść wąską Ścieżką życia, jako pielgrzymi w częstych postach i nieustających modlitwach, w świętej bojaźni i bogobojnych aspiracjach, jako ci, którzy nie są z tego świata, lecz są obywatelami niebios.

Mamy szukać błogosławieństwa w płaczu, żyć w pokornym ubóstwie ducha, odrzucić pychę i próżność bogactw i ziemskich pozycji, odrzucić pożądliwość ciała, pożądliwości oczu i pychę żywota , nie przyjmować wywyższenia od ludzi, lub tego świata, nie martwi się o jutro. Mamy żyć w świadomym poddaniu się woli Bożej, radować się w cierpieniu, znosić zranienia i pogardę, przebaczać i błogosławić naszym wrogom, kochać wszystkich ludzi tak, jak Bóg ich kocha. Mamy się oddać całkowicie dla Boga i jego królestwa, oddając nasze ciała jako żywą ofiarę, jako ci, którzy są Świątynią Ducha Świętego. Jest to zwykłe poświęcenie, którego uczył nasz błogosławiony Zbawiciel po to, aby stało się to normalnym życiem wszystkich Chrześcijan – bo jeżeli te rzeczy mają być praktykowane, to muszą być częścią naszego normalnego życia; nie mogą występować nigdzie indziej.”

William Law (1761)