Można posiadać wiedzę o Chrystusie, ale nie poznać Go osobiście. Naśladować Jego cele, być zachwyconym Jego nauką, ale nie naśladować Jego osoby. Można produkować podobne do Jego dzieł działanie, (ewangelizacje, karmienie ubogich, modlitwy uzdrowieńcze) lecz nie posiadać Jego miłosierdzia, łagodności i miłości do tych ludzi. Można próbować czynić tak jak On, ale nie posiadać Jego charakteru – usposobienia uniżonego sługi. Bóg nieustannie zapoznaje nas z ludźmi , którymi nie interesujemy się i jeśli nie przejawia się przez nas charakter Baranka, naturalną tendencją jest nieokazywanie im serca. Dajemy im jakiś werset z Pisma, jakbyśmy kłuli ich włócznią lub zostawiamy ich z pośpiesznie wypowiedzianą, nie przejawiającą troski radą. Chrześcijanin nie okazujący serca musi być wielkim zasmuceniem dla Chrystusa Pana.
słudzy
Chwała Królestwa
Król – który umiera za swoich poddanych,
Sędzia – który wszystkich ratuje,
Arystokracja – to zwykli niewolnicy,
Sędziowie – to zwykli przestępcy,
Zaufani – to byli rebelianci.
Prawo – które jest zupełną wolnością,
Wolność – która jest zupełną zależnością.
Wszyscy obywatele – to dawni nieprzyjaciele,
Wszyscy słudzy – są jednocześnie władcami,
Wszyscy poddani – są braćmi króla.
Każdy – urodził się dwa razy,
Wielu – nigdy nie umarło,
Wszyscy – przeniesieni ze śmierci do życia.
Pokonani – którzy zwyciężają,
Bohaterowie – których chwałą jest słabość,
Pogardzeni – wywyższeni przez Króla wszechświata,
Władza na ziemi – posiadająca stolicę w niebie,
Małe stadko – a jednak niezliczone jak piasek morski,
Królestwo bez ziemi – do którego należy cały świat.
A jaka jest tajemnica tego wszystkiego?
Król chwały ukoronowany cierniem!Takie jest królestwo chwały!