„Wszystkie dzieci dziedziczą coś od swojego rodzica, na przykład jego naturę, życie, miłość, troskę i sposób zaspokajania codziennych potrzeb. Ile jednak z jego bogactwa każdy z nich otrzyma, zdecyduje mądry ojciec, zgodnie z ich możliwościami do korzystania z posiadłości. Ta pożyteczna zasada posługiwał się nasz Pan, kiedy ‘dał jednemu (do użytku podczas Jego nieobecności) pięć talentów, a drugiemu dwa, a trzeciemu jeden, każdemu według jego (.szczególnych – wg Darby’ego) zdolności’ (Ew. Mateusza 25:15).

„Czy nie jest to tematem 7 wiersza 21 rozdziału księgi Objawienia: ‘Zwycięzca odziedziczy to wszystko, i będę mu Bogiem, a on będzie mi synem? Cały fragment wymienia trzy kategorie ludzi w wieczności – (I) Zgubieni, których udziałem jest druga śmierć (wiersz 8); Zbawieni (wiersz 3), pośród których będzie mieszkał Bóg, a ponieważ zbawienie musi obejmować objęcie w posiadanie wiecznego życia w wyniku nowych narodzin, są dziećmi Bożymi i mają wejście do Jego królestwa (Ew. Jana 3); (3) spadkobiercy i synowie – dziedzictwo nie tyle zespołowe, co ściśle indywidualne i wynikające z bycia zwycięzca -,zwycięzca odziedziczy;’ a „syn” to dorosły, dojrzały mężczyzna, zgodnie z podaną wcześniej różnicą pomiędzy ‘dzieckiem’ a ‘synem.’ Popatrz na Ew. Łukasza 20:36, gdzie jest mowa o pierwszym zmartwychwstaniu do niebiańskiej pozycji (‘równej aniołom’), i na Galacjan 3:23-4:7, gdzie nauczanie opiera się całkowicie na różnicy pomiędzy ‘dziećmi’ a ‘synami.’ „Dlatego też tutaj syn jest spadkobiercą niebiańskich chwał, ‘tych rzeczy’ opisanych, powyżej, nie tylko jako jeden z licznej rodziny, ale jako ten, który ma większe przywileje, większą odpowiedzialność i możliwości. To na ‘objawienie się synów Bożych’ oczekuje stworzenie (Rzymian 8:19). Rzymski arystokrata czasów Nowego Testamentu wybierał jednego ze swoich synów na swojego spadkobiercę, któregokolwiek uważał za najbardziej odpowiedniego, i oświadczał przed sędziami, że ten jest jego synem i spadkobiercą. To była adopcja tego dziecka w odróżnieniu od innych członków rodziny, i czyniła go głowa rodziny, ciągle pod rządami ojca. Jego relacja z ojcem była podobna do nich; ale jest pozycja w rodzinie o wiele wyższa. Chrześcijanie są teraz dziećmi Bożymi (Rzymian 8:21), którzy oczekują uwielbienia wraz z Chrystusem, jeśli tylko razem z nim cierpimy, abyśmy także razem z nim uwielbieni byli’ (wiersz 17); ale wzdychamy jeszcze, oczekując adopcji – otwartego uznania przez Ojca całej rodziny zbawionych; że my, którzy cierpimy z Chrystusem, jesteśmy synami w Bożej rodzinie (wiersz 23).”

George H. Lang (1936)