Ofiara Bogu miłą jest duch skruszony, sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz. Boże” (Psalm 51:19). Ten psalm jest nazwany Psalmem pokutnym Dawida. Słusznie został tak nazwany, ponieważ jest to Psalm, który ukazuje głęboki smutek, jaki odczuwał Dawid z powodu swojego okropnego grzechu popełnienia cudzołóstwa z Batszebą i zabicia jej męża, Uriasza. Ta historia jest opisana w 11 i 12 rozdziale II Księgi Samuela. Dawid miał w swoim sercu wiele obaw, kiedy tylko jego ducha opanowało przekonanie i osądzenie. Najpierw woła o zmiłowanie, potem wyznaje swój straszny grzech, a następnie opłakuje grzeszność swojej natury. Czasami prosi o omycie i uświęcenie, a potem boi się, że Bóg go odrzuci sprzed swego oblicza i zabierze od niego całkowicie swojego Ducha Świętego. Tak to trwa dotąd, aż dochodzi do wersetu, który zacytowaliśmy. Tutaj znajduje pokój dla swojego umysłu, ponieważ znajduje w sobie takie serce i ducha, których Bóg nie odrzucił. Ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony”, to tak, jakby mówił dziękuję Bogu, że to mam”. Sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, Boże,” mówi Dawid i jak gdyby mówi tu Dzięki Bogu, że to mam.”
Rzeczy miłe Bogu
Najpierw musimy zobaczyć, że duch skruszony jest uważany, jako ofiara dla Boga. Właściwie przewyższa ona wszystkie ofiary. Sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, Boże.” Wyciągam z tego taki wniosek, że duch prawidłowo skruszony i serce prawdziwie uniżone, są czymś wspaniałym w oczach Boga. To wykracza poza wszelkie uczynki zewnętrzne. Dlatego jest to nazwane ofiarą; przewyższa to wszelkie ofiary, jakie możemy złożyć Bogu. Jest to jedyna zadawalająca ofiara, jaką możemy złożyć. Bez tego skruszenia ducha i serca wszystkie nasze ofiary są niczym. Liczy się tylko takie nastawienie serca. Są cztery rzeczy, które są miłe Bogu. Pierwszą jest ofiara ciała Jezusa Chrystusa za nasze grzechy. W Hebr. 10 jest ona postawiona ponad wszystkimi ofiarami całopalnymi i innymi. Jest to ta ofiara, która podoba się Bogu; jest to ofiara, która czyni nas świętymi i stawia nas w miejscu sprawiedliwości w oczach Boga. Drugą jest szczera miłość do Boga, która jest uważana za lepszą, niż wszystkie ofiary, czy zewnętrzne akty czci. Miłować Boga z całego serca i z całej myśli i z całej siły, a bliźniego, jak siebie samego, to znaczy więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary” (Marek 12:33). Trzecia, chodzenie w świętości i pokornym posłuszeństwie przed Bogiem, jest następną rzeczą miłą Bogu (Micheasz 6:6-8). Czy takie ma Pan upodobanie w całopaleniach i w rzeźnych ofiarach, co w posłuszeństwie dla głosu Pana? Oto posłuszeństwo lepsze jest niż ofiara, a uważne słuchanie lepsze niż tłuszcz barani” (l Samuela 15:22). Czwartą jest to słowo, które rozważamy: Ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony; sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, Boże.”
Kochane przez Boga, znienawidzone przez świat
Zwróć uwagę na fakt, że te złamane i zgnębione serca są czymś tak miłym tylko dla Boga. Nie wzgardzisz Boże”. Dawid sugeruje tutaj, że świat nie ma takiej samej oceny i szacunku dla takiego serca, albo dla tego, kto jest skruszonego ducha. Nie. Człowiek, który jest ubłogosławiony tym, że ma skruszone serce, jest daleki od otrzymania chwały i dobrej oceny tego świata. Właściwie tacy ludzie są uważani za ciężar i gdziekolwiek się pojawią, powodują niepokój. Tacy ludzie niepokoją wygodne życie innych ludzi i budzą uśpione serca. Są oni dla cielesnych dusz tym, czym Dawid był dla króla Gat “kłopotem dla domu” (l Samuela 21). Ich wzdychania, łzy, jęki w dzień i w nocy, ich płacz i modlitwy i czas spędzany sam na sam z Bogiem powodują wielki rozstrój wśród cielesnych umysłów. Dlatego przez niektórych są bici, a przez innych potępiani. Tak, niektórzy uciekają przed ludźmi z takim sercem, a inni ich unikają. Ale zwróć uwagę na słowa Dawida; Bóg nie pogardza takimi ludźmi, lecz przyjmuje ich i widzi w nich wielką wartość. Chciałbym pokazać, że skruszony duch duch skruszony we właściwy sposób i serce naprawdę złamane przed obliczem Bożym stanowią coś wspaniałego.
Większe, niż zewnętrzne działanie
Zwróć uwagę na porównanie, jakie robi Dawid: “Albowiem ofiar nie żądasz, a całopalenia, choćbym ci je dał, nie zechcesz przyjąć” (Psalm 51:18). “Ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony…” Bóg odrzuca wszystkie ofiary “ wszystko, co pochodzi tylko z Zakonu, albo jest robione dla wyglądu zewnętrznego “ ale przyjmuje skruszone serce. Takie serce jest stawiane ponad wszystkimi ofiarami. Te ofiary były obrzędami i nakazami, które on polecił; jednakże skruszone serce jest ponad nimi wszystkimi. Bóg nie przyjmie jednego; On nie odrzuci tego drugiego. Ach bracia, skruszone i złamane serce jest czymś wspaniałym! Ta miła ofiara ma większą wartość przed Bogiem, niż niebo czy ziemia i jest stawiana ponad wszystkimi zewnętrznymi uczynkami. “Tak mówi Pan: Niebo jest moim tronem, a ziemia podnóżkiem moich nóg; jakiż to dom chcecie mi zbudować i jakież to jest miejsce, gdzie mógłbym spocząć? Przecież to wszystko moja ręka uczyniła tak, że to wszystko powstało “ mówi Pan. Lecz ja patrzę na tego, który jest pokorny i przygnębiony na duchu i który z drżeniem odnosi się do mojego Słowa” (Izajasz 66:l-2). Bóg to wszystko stworzył, ale nie mówi, że to będzie jego największą radością i rozkoszą. Nie. Niech przyjdzie do niego grzesznik ze skruszonym sercem “ on rzeczywiście przepatruje całą ziemię, aby znaleźć taką osobę “ a kiedy ją znajdzie, mówi: “To jest ta osoba, która ma wielką wartość.” Niebo i ziemia przeminą, ale ten złamany człowiek, który znalazł się w Chrystusie trwa nadal. W Chrystusie będziemy żyć na wieki. (Hebr. 1:10-12; l Jana 2:17). Bóg raduje się z takiego człowieka. “Oczarowałaś mnie, moja siostro, oblubienico,” mówi Chrystus do tych, którzy są uniżonego serca. “Oczarowałaś mnie jednym spojrzeniem swoich oczu, jednym łańcuszkiem ze swojej szyi” (Pieśń nad Pieśniami 4:9). Chrystus patrzy na taką osobę i jest zachwycony. Patrzy i jest oczarowany. “Włosy twojej głowy jak purpura. Król jest zaplątany w twoich lokach” (Pieśń nad Pieśniami 7:6). Król jest pochłonięty swoim umiłowanym, skruszonym duchem swojego ludu.
Towarzysz Boga
Bóg nie tylko woli takich ludzi, którzy mają skruszone serce bardziej niż niebo i ziemię, ale również ich kocha i pragnie ich mieć, jako swoich bliskich towarzyszy. On pragnie żyć z tymi, którzy mają skruszone serce i złamanego ducha. Bo tak mówi Ten, który jest Wysoki i Wyniosły, który króluje wiecznie, a którego imię jest Święty. ‘Króluję na wysokim i świętym miejscu, lecz jestem też z tym, który jest skruszony i pokorny duchem'” (Izajasz 57:15). Spójrz na chwałę i majestat wiecznego Boga. To wystarczy, aby człowiek złamanego serca wszedł i skrył się w jaskini, przed takim majestatem. Ale zauważ również gotowość wiecznego Boga, aby przyjść i zamieszkać z takim człowiekiem, który ma skruszonego ducha. Bóg wybiera takiego człowieka, aby mieć z nim społeczność. Ze wszystkich ludzi tego świata nikt nie rozumie, co to jest społeczność z Nim, albo co oznacza jego nauka; rozumieją to jedynie ci, którzy mają skruszone i złamane serce. “Bliski jest Pan tym, których serce jest złamane” (Psalm 34:19). Nie tylko Bóg pragnie przebywać z człowiekiem, który ma skruszone serce, ale ten człowiek również pragnie przebywać w Bożej obecności. Człowiek skruszony i złamany lubi słuchać Bożego głosu; lubi rozmawiać z nim. “Daj, bym poznał radość i wesele, niech się rozradują kości, które skruszyłeś!” (Psalm 51:10). Oto jest chwała tej prawdy: Wysoki i święty Bóg, który istniał od wieczności w chwałach nieba, obiera sobie, aby żyć i być towarzyszem tego, który ma skruszone serce i zgnębionego ducha. Jest to wielka zachęta i pociecha dla tych, którzy mają takie serce.
Błogosławieństwa dla tych, którzy mają skruszone serca
Wraz z tym wszystkim, Bóg daje największą pociechę “pokój dla serca i odpocznienie dla duszy tym, którzy mają skruszonego ducha. Ja żyję “też z tym, który jest skruszony i pokorny duchem” (Izajasz 57:15). Człowiek skruszony na sercu jest człowiekiem słabości. Ma obawy i czasami zaczyna tonąć; trzeba go pocieszać i wzmacniać, bo nie będzie wiedział co robić. Boleje z powodu grzechu i nic mu nie może dać nadziei, z wyjątkiem pociechy i łaski wszechmogącego Boga. Z tego powodu Bóg będzie z nim przebywał, aby ożywiać jego serce i ducha. Bóg ma wiele pociech, ale są one po to, aby “pocieszać uniżonych” (2 Kor. 7:6). Są to ci, którzy mają skruszone serce. Nie potrzebują lekarza ci którzy są zdrowi (Marek 2:17). Pociechy potrzebują ci, którzy mają zgnębionego ducha. Lekarze są cenni dla tych, którzy są świadomi swojej choroby. To jest jeden z powodów, dlaczego Bóg jest tak mało ceniony przez ludzi w świecie, ponieważ nie stali się chorzy z raniącej ręki Boga. Jeżeli człowiek jest zraniony, albo ma złamaną kość, czy jest bliski śmierci, to czy jest dla niego ktoś bardziej cenny niż lekarz? Czy pragnie czegoś bardziej, niż pociechy i uleczenia, które może zaoferować lekarz? Tak samo jest z tymi, którzy mają skruszone serce. Mają potrzebę, a Bóg przygotował pociechę i błogosławieństwa nieba, aby ulżyć tej zranionej duszy. Bóg nie tylko ma wiele pociech dla takich ludzi, ale posłał swojego Syna Jezusa Chrystusa na ten świat ze specjalnym poleceniem, aby troszczył się o tych, którzy mają skruszone serce i złamanego ducha. Właściwie jest to jeden z głównych powodów, dla którego Ojciec posłał Go z nieba i namaścił do dzieła na ziemi. “Duch Pański nade mną, przeto namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę. Posłał mnie, abym opatrzył tych, których serca są skruszone …” (Izajasz 61:1; Łukasz 4:16-21). To jest troska wypływająca z miłości Boga. Posyła Chrystusa swojego Syna, aby zajął się złamanym sercem, aby zawiązywał i leczył ich rany. Widzimy również wierność Chrystusa. Nie ukrywa się przed swoim obowiązkiem, ale ogłasza swoją misję zaraz na początku swojej służby. Nie tylko ogłasza swoją misję, ale praktycznie ją realizuje. “Uzdrawia tych, których serce jest złamane i zawiązuje ich rany” (Psalm 147:3). Człowiek, który ma złamane serce i skruszonego ducha jest pod opieką Boga Ojca i jego Syna Jezusa. Nie musi się martwić o wynik. Nikt nigdy nie umarł dlatego, że Jezus nie miał zdolności, czy mocy, aby go uratować. Chrystus został posłany nie tylko po to, aby zawiązać rany, ale też uzdrowić. Człowiek o złamanym sercu nie tylko będzie zauważony, ale będzie uzdrowiony z bólu, smutku, grzechu i strachu. Bóg obiecuje, że da człowiekowi pokornego serca “zawój zamiast popiołu, olejek radości zamiast szaty żałobnej, pieśń pochwalną zamiast ducha zwątpienia” i “pocieszy wszystkich zasmuconych” (Izajasz 61:2-3). Na dodatek do tych wszystkich pociech i błogosławieństw. Bóg obiecuje do końca zbawić tych, którzy mają złamane serce i zgnębionego ducha. On “wybawia utrapionych na duchu” (Psalm 34:19). Jest to największe błogosławieństwo; szczyt wszystkich Bożych łask. Zbawić, to znaczy przebaczyć, bo bez przebaczenia grzechów nie możemy być zbawieni. Zbawić, oznacza zachować człowieka w tym nędznym świecie od wszystkich diabłów, pokus i sideł, które próbują zniszczyć nasze ciało i duszę. Zbawić, znaczy doprowadzić człowieka do chwały, gdzie będzie żył na wieki w niebiańskiej obecności Boga. Takie jest znaczenie słowa zbawić i nic innego nie wykona zbawienia z grzechu. To jest ostateczne przeznaczenie dla tego, kto ma złamane serce. Taki jest końcowy rezultat dla człowieka, który ma zgnębionego ducha. Będzie zbawiony! Bracia, to jest największe błogosławieństwo i najwyższy dar.