Głód Boga - Chrześcijanie

W naszej angielskiej Biblii (KJV) i w mowie potocznej bycie prostym jest
często tym samym, co bycie głupim, niemądrym, łatwowiernym, czy też łatwo
oszukanym przez pozory. W tym przypadku jest to przeciwieństwo mądrości. Tak
więc: ,,Roztropny dostrzega zło i ukrywa się, ale prości idą dalej i ponoszą karę”, (Prz
22:3 UBG). „Efraim stał się jak głupia gołębica bez serca”, (Oz 7:11 UBG), opisuje
podobny charakter. Złą rzeczą jest bycie naturalnym głupcem. Gorzej jest zostać
uczyniony głupcem przez niegodziwych ludzi i niegodziwe skłonności. Taka prostota
nigdy nie jest polecana. Jest to najgorszy rodzaj prostoty, ponieważ jest zarówno
owocem, jak i przyczyną niegodziwości.
Czasami prostym człowiekiem jest ten, kto jest słaby, nie poinstruowany, być
może nawet oszukany, ale uczciwy, poszukiwacz prawdy. Do takich skierowane jest
zaproszenie, by przyszli na wielką ucztę przygotowaną przez mądrość: „Ktokolwiek
jest prostym, niech wstąpi”, (Prz 9:4 UBG).
Jedno ze słów przetłumaczone jako prostota często oznacza zdrowie, bycie w
dobrym stanie, szczerość, i wolność od chorób. Tak więc szczere oko jest dobrym
okiem, dającym czyste widzenie (Mt 6:22; Łk 11:34). Rzeczownik jest tłumaczony
jako prostota serca w Ef. 6:5 (UBG) a w Kol. 3:22 (UBG) jako szczerość serca, gdzie
to oznacza trzeźwość lub uczciwość serca.
Dalej, prostota jest przeciwieństwem skąpstwa i sknerstwa — i tak oznacza
dobroć, hojność i obfitość. Tak więc w Rz 12:8 (KJV) przetłumaczono, ,,….jeśli ktoś
rozdaje, to w prostocie. W 2 Kor. 8:2 (KJV) to samo słowo oddano przez: hojność, a
w 2 Kor. 9:11 (KJV), przez obfitość.
Wreszcie, bycie prostym, to bycie niewinnym, wolnym od złych intencji,
nieumiejętnym w niegodziwości, nieszkodliwym — tak jak Paweł mówi: ,,….chcę,
abyście byli mądrzy w tym, co dobre, a prości w tym, co złe”, (Rz 16:19 UBG). Tego
samego słowa używa nasz Pan, kiedy mówi: „…..Bądźcie więc roztropni jak węże i
niewinni jak gołębice”, (Mt 10:16 UBG) i przez Pawła, kiedy mówi: ,,Wszystko czyńcie
bez szemrania i sporów: Abyście byli nienagannymi i niewinnymi dziećmi Bożymi,
bez zarzutu” (Flp 2:14-15 UBG).
Cóż zatem znaczy bycie prostym w odniesieniu do zła? Jest to coś całkowicie
zgodnego z byciem mądrym w tym, co dobre. Nie jest to naturalna głupota. Jednak
cielesnym ludziom często wygląda to na szaleństwo, ponieważ tak chętnie naraża się
na naturalne zło, zamiast udać się na grzeszne drogi. Sztuki złych ludzi nie są znane
prostym. Są „tak mądrzy, żeby nie być oszukanymi, a jednak tak prostymi, że nie
mogą być zwodzicielami”. W złośliwości są dziećmi, natomiast w rozumowaniu są
dojrzali. Nie jest żadną reputacją dla bogobojnego człowieka bycie adeptem sztuczek
i szykan oszukańczego świata. Było to nazwane wyrzutem przez jednego ze
starożytnych, aby król lub filozof tańczył dobrze. Podobnie jest to wstyd dla
chrześcijanina, aby był ekspertem w podstępach cielesnych ludzi prowadzących do
zdobywania wpływów i promowanie samolubnych lub podłych zamysłów.
Prostota Ewangelii jest bliska pokrewieństwem pobożnej szczerości (2 Kor
1:12 UBG). Nie znosi obłudy. Nosi, jeśli można tak powiedzieć, swoje serce w dłoni.
Nie chodzi krzywymi drogami. „Jest sprawiedliwa, szczera, uczciwa, i prawa we
wszystkim”.
I jest tak kochająca, jak sprawiedliwa. Nie chowa w sobie złośliwości. Jej
język nie jest splamiony oszczerstwem, a ręce nieprawością. Jej kroki nie są
splamione krwią. Nie przeklina, ale w dużej mierze błogosławi. Jest mężna, nie czytaj dalej

Drugi rozdział Dziejów Apostolskich opisuje dzień Pięćdziesiątnicy. Ludzie oskarżyli uczniów o to, że są pijani, ale Piotr odpowiedział: “Ale tutaj jest to, co było zapowiedziane przez proroka Joela: 1 stanie się w ostateczne dni, mówi Pan, że wyleję Ducha Mego na wszelkie ciało…” (Dz. Ap. 2:16-21). To jest proroctwo z Księgi Joela 2:28-32, dotyczące wylania Ducha Świętego i wydarzeń Pięćdziesiątnicy. Wylanie Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy było w pewnym sensie Bożą zbiorową ordynacją Jego Kościoła jako proroczego głosu w wypełnieniu proroctwa Joela. W tym czasie kiedy pisane były Dzieje Apostolskie, było wielu fałszywych proroków. Twierdzili oni, że mają szczególną moc i wizje, ale niekoniecznie pochodziło to od Boga.
Dzisiaj znajdujemy się w takiej samej sytuacji, szczególnie w kościele. Ludzie w czasie Pięćdziesiątnicy byli bardzo podejrzliwi w stosunku do każdego, kto podawał się za proroka. W tym czasie ten ‘urząd’, jaki w Starym Testamencie reprezentowany jest przez takich mężów Bożych jak Jeremiasz czy Ezechiel, bardzo wyraźnie zaginął. Główną przyczyną faktycznego zaniku ‘proroka’ jako takiego było to, że w pierwszym kościele była moc, autorytet i wpływ, wniesione przez głoszenie Słowa Bożego, nauczanie życia i osoby
Jezusa i budowanie na fundamencie proroków i apostołów. To było mocne! Było to skuteczne, ponieważ ich służba była potwierdzana przez niepodważalne świadectwo Chrystusa i poprzez świadectwo ich własnego życia jako ciała Chrystusowego.
czytaj dalej

Bojaźń Pana jest początkiem poznania; głupcy gardzą mądrością i karnością.—Przypow. Sal. 1:7.Wstępprzedstawia cel tej Księgi Mądrości. Księga ta rozpoczyna się od szlachetnego zdania.
„Nie ma”—jak to zauważył biskup Patrick — „takiej mądrej instrukcji w żadnej z ich ksiąg
(mowa o pogańskich etykach), jaka jest w księgach Salomona, gdzie podaje on podstawę
wszelkiej mądrości.”
Bojaźń Pana jest początkiem mądrości. Tak też powiedział Job (Joba 28:28). Tak samo
powiedział ojciec mądrego człowieka (Psalm 111:10). To stwierdzenie ma taką wagę, że
Salomon to powtarza. Po przeanalizowaniu wszystkiego i zbadaniu dokładnie wszystkich
źródeł poznania, jego konkluzja dotycząca całości jest taka: że bojaźń Boża w praktycznym
doświadczeniu „jest całością człowieka” (Kazn. Sal. 12:13; porównaj Joba 28:12-14 i 28)—
cały jego obowiązek; całe jego szczęście; jego pierwsza lekcja i ostatnia.
Tak więc, kiedy ma nam przekazać instrukcje z ust Boga, rozpoczyna od początku, od
najważniejszej części. Wszelka mądrość pogańska jest tylko głupstwem. Ze wszelkiego
poznania, poznanie Boga jest najważniejsze. Nie ma prawdziwego poznania bez pobożności
(porównaj 5 Mojż. 4:6,7).
Ale co to jest bojaźń Pana? Jest to taki szacunek z miłością, poprzez który dziecko Boże
podchodzi z uniżeniem i ostrożnością do prawa swojego Ojca. Jego gniew jest tak gorzki, a
jego miłość tak słodka, że z tego wynika gorące pragnienie, aby się jemu podobać, a ze
względu na niebezpieczeństwo niedociągnięć z powodu własnej słabości i pokus—święta
czujność i bojaźń, aby nie zgrzeszyć przeciwko Niemu” (Hebr. 12:28,29). To dotyczy każdego
doświadczenia umysłu, każdego celu w życiu (Przyp. Sal. 23:17).
czytaj dalej