wpamiecimiej

1. W pamięci miej, Ma duszo, chwile te, Gdyś wstała z grzechów snu, Gdy dobry Pan Odświętnie przybrał cię, Gdyś serce dała Mu! Gdy na twe rozmodlone skronie Zbawiciel kładł miłośnie dłonie, [:W pamięci miej!:]

2. W pamięci miej, Jak w pośród rzewnych łez Tyś wiary dobry bój Przyrzekła wieść Po życia swego kres; Na tej opoce stój! Coś ty wyznała w rozrzewnieniu, Coś odczuwała w uniesieniu, [:W pamięci miej!:]

3. W pamięci miej, że nęcić będzie świat A grzech zarzuci sieć; — Ze w świecie tym Pod kwieciem pełno zdrad, Pod blaskiem nikła śniedź! Pan żąda, byś Mu dochowała Wierności, którąś ślubowała, [:W pamięci miej!;]

4. W pamięci miej! Radością dzisiaj lśnisz, Radosny nucisz śpiew, Lecz jutro już Przygniecie ciężki krzyż, Popłyną łzy lub krew. Gdy pokus cię ogarną cienie, Ty dane Panu przyrzeczenie [:W pamięci miej!:]

5. W pamięci miej Ojczysty w niebie dom, Pielgrzymki twojej cel! W Ojczyźnie już Pan kres położy łzom, Oblecze w jasną biel. Ten wieniec, co u mety świta I palmę, co zwycięzcę wita, [;W pamięci miej!:]

Zachęcam abyśmy sprawdzali nasze serca, czy są czyste. Czy nasze chrześcijaństwo jest oparte głównie na stanie serca, czy też naśladujemy wzoru jedynie zewnętrznej działalności i moralności?Czy przeżywaliśmy kiedyś naprawdę zmianę serca? Czy jest w nas odnowiony właściwy duch? Czy widzimy straszny brud grzechu? Czy nienawidzimy go i samych siebie za to? Czy grzech jest przedmiotem naszej nienawiści dlatego, że wszelki grzech jest nieprzyjacielem Boga?

Czy ktoś z nas nazywa siebie chrześcijaninem, a nadal trzyma się jakichś nieczystych wyobraźni, czy myśli? Czy podtrzymujemy skryte praktyki, które karmią nieczyste pożądliwości? Jeżeli tak, to musimy sobie uświadomić, że możemy się nazywać czystymi, ale tak naprawdę nie jesteśmy oczyszczeni z naszych brudów.
Każdy, kto myśli, że ma czyste serce, ale nadal żyje w takiej bezbożności, jest zarozumiały. Zadaj sobie pytanie, co ciebie najbardziej cieszy. Czy rozkoszujesz się rzeczami duchowymi i tym, co pochodzi z nieba? Czy ponad wszystko byś obrał oglądanie Boga, społeczność z nim i życie w jego obecności na wieki?

okrajumoj

1. Znam kraj, gdzie radość wiecznie trwa, Gdzie jest nieznany ból i łza, Gdzie wiecznie lśni Chrystusa moc Jak jasny dzień — tam mija noc.

Refr.: O kraju mój, O kraju mój, Wnet skończę ziemski życia bój; O kraju szczęścia, złotych zórz, Ja tęsknię tak za tobą już!

2. Tam mię wprowadzi Zbawca Sam, Do kryształowych wiecznych bram. Pokaże mi wszechświata krąg, To wielkie dzieło Swoich rąk.

3. Tam kwiaty sieją balsam swój, Wesoło dzwoni ptasząt rój; Tam płynie wieczny życia zdrój — Za tobą tęsknię kraju mój

l4. Radosne hymny wokół brzmią, Oblicza wiernych szczęściem lśnią. A chór aniołów śpiewa pieśń Na chwałę Zbawcy, Jego cześć!

(Ko­niec Refr. dla nuty nr 26) O, Jezu drogi, przyjmij mię I pozwól wiecznie wielbić Cię!

niewiem

1. Nie wiem dlaczego miłość Swą Pan Bóg mi poznać dał, Jak wielkie Jego łaski są, Że życie za mnie dał!

Refr.: Jednak wiem, komum ja uwierzył l nic z Chrystusem mię nie rozłączy. Jam swe życie Mu powierzył I wiem, dokąd zajdę z Nim.

2. Nie wiem, dlaczego wiary moc Udzielił duszy mej, Jak znikła z serca zwątpień noc W promieniach łaski tej.

3. Nie wiem, jak Jego Święty Duch Mą myśl skierował wzwyż, Jak duszy mej otworzył słuch, Mój zwrócił wzrok na krzyż.

4. Nie wiem też, ile bólu, trwóg, Radości, błogich dni Pielgrzymce mej wyznaczył Bóg, Lecz wiem, że bliskim mi.

5. Nie wiem też, kiedy przyjdzie czas, Czy w nocy, czy wśród dnia, Gdy Pan zawoła wszystkich nas, Korony złote da.

Proczlisci

1. Prócz liści nic! Ach, marny plon! Patrz, Zbawca roni łzy! Tak cię gorąco kochał On, Dla ciebie zniósł męczeński zgon. Cóż Mu przynosisz ty? [:Prócz liści nic!:]

2. Prócz liści nic! A owoc gdzie, Coś w życiu przynieść miał? Cierpliwość Pańska kończy się, I wkrótce Bóg potępi cię, Gdy będziesz przed Nim stał, Nie mając nic. [:Prócz liści nic!:]

3. Prócz liści nic! I wstyd, i strach! Tak szybko życie mknie. Zburzyłeś szczęścia swego gmach I będziesz wieczność spędzać w łzach. Gdzież korzyść? pytam się. [:Prócz liści nic!:]

4. Prócz liści nic! W niewierze trwasz. Ach, uwierz, człeku zły! Gdy nie uwierzysz, dobrze zważ, Usłyszeć straszny wyrok masz. Idź precz ode Mnie ty! [:Prócz liści nic!.]

Niznaczyc

1. Ni znaczyć, ni błyszczeć nie chcę, Ja czekam u Pańskich nóg, Czy mnie, tej skorupy biednej, On w służbie by użyć mógł. Więc daję Mu serce swoje, By On Swej oliwy w nie wlał, By życia trysnęły zeń zdroje, Jak strumień ożywczy ze skał. Ni znaczyć, ni błyszczeć nie chcę, Ja czekam u Pańskich nóg, Czy mnie tej skorupy biednej On w służbie by użyć mógł.

2. Ni znaczyć, ni błyszczeć nie chcę, Niech On mię prowadzi Sam I Jemu się za narzędzie Ochotnie do służby dam. I pójdę, gdzie mnie przeznaczy, Do dzieła przyłożę swą dłoń, A kiedy odwołać mię raczy, Na łono Mu złożę swą skroń. Ni znaczyć, ni błyszczeć nie chcę, Niech On mię prowadzi Sam I Jemu się za narzędzie Ochotnie do służby dam.

3. O, błogo ni lśnić, ni znaczyć! Dopełnię tak czynów dwóch: Swojego uwielbię Pana, Swe ciało uniżę w proch. On potem już wszystkim będzie, Ma chwała obróci się w nic, Gdy mię do Swej chwały przywiedzie, Gdy zetrze skażenie z mych lic. O, błogo ni lśnić, ni znaczyć! Dopełnię tak czynów dwóch: Swojego uwielbię Pana, Swe ciało uniżę W proch,

„Albowiem grzech nad wami panować nie będzie; boście nie pod zakonem, ale pod łaską”
Rzym. 6,14

Grzech panować będzie, gdy tylko zdoła; nie zadowoli się on byle jakim miejscem pod tronem serca. Niekiedy obawiamy się, że nas przemoże i wzywamy Pana: „nie daj zapanować nieprawości nade mną”. I oto otrzymujemy pocieszającą odpowiedź: „Grzech nad wami panować nie będzie”. Może napaść, może zranić — uzyskać zwycięstwa nie zdoła.
Gdybyśmy byli pod zakonem, nasze grzechy zebrałyby wszystkie siły i podbiłyby nas pod mocswoją; albowiem karą za grzech, jest to, że grzech osiąga panowanie nad nami. Lecz że jesteśmy
pod przymierzem łaski, jesteśmy zabezpieczeni od rozłąki z Bogiem, żyjąc dzięki danym nam
obietnicom przymierza. Obiecana nam jest łaska ustrzeżenia nas od manowców, oczyszczenia nas
od niesoczystości i wyzwolenia.

Byliśmy gotowi poddać się rozpaczy na ziemi i zgodzić się „służyć Egipcjanom” jako niewolnicy,
byle tylko zyskać dobrobyt; ale że Pan uczynił nas wolnymi, nabieramy odwagi do walki z naszym
zepsuciem i pokusami, mając z góry pewność, że grzech nigdy już nad nami panować nie będzie!
Sam Bóg udziela nam zwycięstwa przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Któremu niechaj będzie
chwała na wieki wieków, amen.

ktowskazemi

1. Kto wskaże mi drogę do domu? Tu dosyć mam życia nędznego;
W ulicach się zbrodnia przechadza, a w murach się zazdrość ukrywa.
O, gdybym miał skrzydła jak ptaki, nad góry, doliny bym wzleciał,
Do pięknej, niebiańskiej krainy i tam bym kryjówkę odnalazł.
Tam kłamstwo nie chodzi, tam złość nie przebywa, w ulicach tam tylko pieśń chwały rozbrzmiewa.
Nie słychać tam więcej ni skarg, ni wzdychania, i bólu tam nie ma, i nie ma płakania.
Tam nie ma żebraków, bo wszyscy bogaci. Tam Jezus jest królem i równo nam płaci.
Tam zbrodnia przez bramy się wejść nie odważy, bo anioł niebieski tam stoi na straży.
Tam nie ma kościołów, daleko czy blisko, bo w każdym tam domu Pan obrał siedlisko.
Tam światło nie świeci, ni gwiazd, ni księżyca, bo Pan tam światłością, co wszystkim przyświeca.
Tam nie ma sług Bożych w ubiorze kapłańskim, bo każdy z osobna kapłanem jest Pańskim i wszyscy w śnieżyste ubrani są szaty, a każdy w swym ręku tam lilii ma kwiaty.

Refr.: W Królestwie Niebieskim kończy się złość, tam ma ojczyzna, tum tylko gość.

2. Niebieskich harfiarzy słuchają i Panu dziękują za szczęście, za błogość ich stanu. Prorocy i święci, wśród nich męczennicy, i których postawił po Swojej prawicy.Co wiele zgrzeszyli, już są pojednani. Co wiele cierpieli — ukoronowani. Ze ziemi i prochu, z zakały światowej obmyli swe szaty we krwi Barankowej. 3. Więc chce pielgrzymować w tym świecie niedoli do kraju lepszego, aż Bóg mnie wyzwoli. Jak dziedzic niebieski, choć tu się zrodziłem, odejdę stąd kiedyś, choć nie zasłużyłem.

 

[Wersja – Śpiewnik pielgrzyma]

1. Kto wskaże mi drogę do miasta górnego? Tu dosyć, aż nadto mam życia nędznego; W ulicach się kłótnia przechadza krwi chciwa, A w murach się zazdrość plugawa ukrywa.

Refr.: W grodzie niebieskim kończy się złość, Tam ma ojczyzna, tum tylko gość.

2. O, gdybym miał skrzydła, nad góry, doliny Leciałbym do pięknej, szczęśliwej krainy I tam bym odnalazł kryjówkę dla duszy Przed mocą nieszczęścia i wielkich katuszy.

3. Tam kłamstwo nie chodzi, tam złość nie przebywa, W ulicach wciąż tylko pieśń chwały rozbrzmiewa. Nie słychać tam więcej ni skarg, ni wzdychania, I bólu tam nie ma i nie ma płakania.

4. Tam nie ma żebraków bo wszyscy bogaci, Tam królem jest Jezus i równość tam płaci. Tam zbrodnia przez bramę się wejść nie odważy, Bo anioł niebieski tam stoi na straży.

5. Tam nie ma kościołów daleko czy blisko, Bo w każdym tam domu Pan obrał siedlisko.
Tam światło nie świeci ni gwiazd, ni księżyca, Bo Pan tam jasnością, co wszystkim przyświeca.

6. Tam nie ma sług Bożych w ubiorze kapłańskim, Bo każdy z osobna kapłanem jest Pańskim, I wszyscy w śnieżyste ubrani są szaty, A każdy w swym ręku tam lilii ma kwiaty.

7. Niebieskich harfiarzy słuchają i Panu Dziękują za szczęście, za błogość ich stanu Prorocy i święci, wśród nich męczennicy I których postawił po Swojej prawicy.

8. Co wiele zgrzeszyli, już są pojednani, Co wiele cierpieli — ukoronowani. Ze ziemi l prochu, z zakały światowej Obmyli swe szaty we krwi Barankowej.

9. Więc chcę pielgrzymować w tym świecie niedoli Do kraju lepszego, aż Bóg mnie wyzwoli. Jak dziedzic niebieski, choć tu się zrodziłem, Odejdę stąd kiedyś, choć nie zasłużyłem